Χολολιθίαση

Οι χολόλιθοι είναι κρυσταλλικοί σχηματισμοί, που σχηματίζονται από τη "συ­νάθροιση" φυσιολογικών ή και παθολογικών συστατικών της χολής. Η παρουσία τους στη χοληδόχο κύστη ονομάζεται χολολιθίαση. Είναι μία από τις συνηθέστερες καταστάσεις της καθημερινής ιατρικής πρά­ξης.

Σε πολλούς αρρώστους αποτελεί τυχαίο εύρημα κατά τον απεικονιστικό έλεγχο της κοιλιάς, που πραγματοποιείται σήμερα πολύ συχνά με στόχο άλλα όργανα. Στην μεγάλη πλειοψηφία των αρρώστων η νόσος είναι ασυμπτωματική. Εξαίρεση αποτελούν οι χολόλιθοι, που δημιουργούνται σε ταχεία απώλεια βά­ρους που συχνά απαιτούν επεί­γουσα χολοκυστεκτομή. Οι κλινικές εκδηλώσεις της λιθίασης είναι: κολικός τον δεξιού υποχονδρίου, αποφρακτικός ίκτερος, χολοκυστίτιδα, χολαγγειΐτιδα και παγκρεατίτιδα.Οι χολόλιθοι διακρίνονται ανάλογα με τη σύσταση τους και για διδακτικούς λόγους σε χοληστερολικούς, μεικτούς και χολερυθρινικούς 
Οι 2 πρώ­τοι καλύπτουν ποσοστό >80% περίπου των χολόλιθων ενώ οι χολερυθρινικοί αποτελούνται κυρίως από χολερυθρινικό ασβέστιο και μικρές ποσότη­τες (>10%) χοληστερόλης. Τονίζεται, ότι η πλειο­νότητα των λίθων στις βιομηχανοποιημένες κοινωνίες είναι χοληστερολικοί ι 85-90%).Ο επιπολασμός κυμαίνεται στους διάφορους πληθυσμούς. Σε μία μεγάλη Ιτα­λική μελέτη βρέθηκε υπερηχογραφικά χολολιθίαση στο 18.8% των γυναικών και στο 9.5% των ανδρών ηλικίας 30-69 ετών. Μεταξύ των παραγόντων κινδύνου για χολολιθίαση περιλαμβάνονται η πρόο­δος της ηλικίας, το θηλυκό γένος, οι εγκυμοσύνες με τον κίνδυνο να αυξάνεται με τον αριθμό και τη συχνότητα τους, οικογενειακό ιστορικό, γενετικοί παρά­γοντες, η παχυσαρκία, η χρήση αντισυλληπτικών και άλλων φαρμάκων, η μειού­μενη άσκηση τουλάχιστον για τους άνδρες, φυλετικοί παράγοντες, η ύπαρξη κίρ­ρωσης, τα αιμολυτικά σύνδρομα κά.

Αιτιοπαθογένεια
Παρόλο που η νόσος είναι γνωστή και ιδιαίτερα μελετημένη, υπάρχουν αρκε­τά "σκοτεινά" σημεία στην αιτιοπαθογενεια της ενώ και κλασικές, εν πολλοίς, απόψεις υφίστανται τροποποιήσεις. Οπωσδήποτε όμως, υπάρχουν ορισμένα ξε­καθαρισμένα στοιχεία και σε αυτά αναφερόμαστε στη συνέχεια.Κύρια συστατικά της φυσιολογικής χολής είναι η χοληστερόλη, τα χολικά άλατα και φωσφολιπίδια, τα τελευταία, σχεδόν εξ ολοκλήρου, λεκιθίνη. Η χοληστερό­λη προέρχεται κατά το μέγιστο μέρος από το ήπαρ και όχι από τις τροφές. Τα χολικά άλατα δημιουργούνται από τη σύνδεση των προτογενών χολικών οξέων που παράγονται στο ήπαρ από την χοληστερόλη , με ταυρίνη και γλυκίνη και σε αναλογία 1/3 στη φυσιολογική χολή.
Η ύπαρξη "λιθογόνου" χολής, δηλαδή χολής στην οποία η συγκέντρωση της χοληστερόλης είναι μεγάλη έτσι ώστε να θεωρείται υπερκορεσμένη, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία χολόλιθων. Αυτό γίνεται είτε με αύξηση της παραγωγής χοληστερόλης από το ήπαρ ή με τη μείωση της έκκρισης χολικών οξέων. Αύξηση της παραγωγής χολη­στερόλης απαντάται σε διάφορες "προδιαθεσικές" για χολολιθίαση καταστά­σεις όπως η παχυσαρκία, η κύηση, η χρήση οιστρογόνων, η χρήση αντισυλληπτι­κών στεροειδών κά. Μειωμένη έκκριση χολικών αλάτων παρατηρείται σε παθήσεις όπως ή εξαίρεση του τελικού ειλεού, σε παρατεταμένη νηστεία, σε ταχεία απώλεια βά­ρους. Σημειώνεται όμως, ότι μόνη της η ύπαρξη κεκορεσμένης χολής, δεν επαρκεί για τη δημιουργία λίθων. αυτό, διότι ο χρόνος που απαιτεί η εν λόγω διαδικασία, εί­ναι πολύ μεγαλύτερος από τον χρόνο που, φυσιολογικά, η χολή παραμένει στη χοληδόχο κύστη. Άρα, απαιτείται και η συμμετοχή και άλλων παραγόντων.Η περαιτέρω διαδικασία σχηματισμού λίθων προϋποθέτει:
1. Δημιουργία κρυστάλλων χοληστερόλης.
2. Στάση της χολής στη χοληδόχο κύστη, έτσι ώστε οι κρύσταλλοι να μεγαλώ­σουν και να αθροισθούν με τελικό αποτέλεσμα τη δημιουργία των λίθων.
Παρά­γοντες που ενοχοποιούνται για μειωμένη κινητικότητα της χοληδόχου κύστης και ευνοούν έτσι την χολολιθίαση είναι η παρατεταμένη ολική παρεντερική διατρο­φή, η παρατεταμένη νηστεία (απώλεια της φυσιολογικής εντερικής "διέγερσης" προς σύσπαση της χοληδόχου κύστης), ενδεχομένως ο σακχαρώδης διαβήτης, διάφορα φάρμακα κ.α Η παχυσαρκία προάγει τη χολολιθίαση από χοληστερολικούς λίθους, ιδιαίτε­ρα στις γυναίκες. Υποστηρίζεται, ότι αυτό οφείλεται στην υπερπαραγωγή χολη­στερόλης. Τονίζεται, ότι δεν υπάρχει απόδειξη που να συνδέει τα αυξημένα επί­πεδα χοληστερόλης του ορού με τη χολολιθίαση. Αντίθετα, αυξάνονται τα στοι­χεία, που συνδέουν την αυξημένη με τη δίαιτα πρόσληψη χοληστερόλης με τη δημιουργία χολόλιθων αλλά σε άτομα με χολολιθίαση.Στην εγκυμοσύνη, πέραν της αυξημένης χοληστερόλης (οιστρογόνα), παρα­τηρείται και διαταραχή της σύνθεσης των χολικών αλάτων. Εξάλλου, και η κινητικότητα της χοληδόχου είναι μειωμένη (προγεστερόνη). Τονίζεται, ότι μετά τον τοκετό η τυχόν δημιουργηθείσα "λάσπη" ή χολολιθίαση εξαφανίζονται σε ποσοστά 61% και 30% αντίστοιχα, Υποστηρίζεται, ότι αυτό οφείλεται, τουλάχιστον μερικά, και στο ότι η χολή δεν είναι πλέον κορεσμένη σε χοληστερόλη.
Τέλος, οι μηχανισμοί που προάγουν τη χολολιθίαση σε ταχεία απώλεια βά­ρους δεν είναι πλήρως ξεκαθαρισμένοι. Αναφέρεται, ότι σε τέτοιες καταστά­σεις, παρατηρείται και πολύ μεγάλη αύξηση της βλέννης και του ασβεστίου της χολής, παραγόντων που συμμετέχουν στην αιτιοπαθογένεια της νόσου.Από πολλούς θεωρείται ως πρόδρομο στάδιο χολολιθίασης η παρουσία "λά­σπης" στη χολή. Με τον όρο αυτό εννοούμε το παχύρευοτο βλεννώδες υλικό, που αποτελείται από βλέννη, κρυστάλλους χοληστερόλης, κρυστάλλους χοληστερόλης- λεκιθίνης και χολερυθρινικό ασβέστιο και που εμφανίζει χαρα­κτηριστική υπερηχογραφική εικόνα. Οπωσδήποτε, αρκετοί υποβαθμίζουν τη σημασία της από το γεγονός, ότι μπορεί να αποτελεί και παροδικό φαινόμενο σε διάφορες καταστάσεις, ιδιαίτερα σε νηστεία.

Φυσική ιστορία - Κλινικές εκδηλώσεις - Παθοφυσιολογικά επακόλουθα
Τονίζεται, ότι η χολολιθίαση είναι ασυμπτωματική στη συντριπτική πλειοψη­φία των περιπτώσεων (περίπου 80%). Υποστηρίζεται, ότι σε αυτούς τους αρρώ­στους ο κίνδυνος εμφάνισης συμπτωμάτων ή επιπλοκών που απαιτούν χειρουρ­γική αντιμετώπιση είναι σχετικά μικρός- 18% περίπου για τα πρώτα 15 χρόνια μετά τη διάγνωση και εφόσον δεν εμφανισθούν μέχρι τότε συμπτοόματα, ο κίν­δυνος πρακτικά εκμηδενίζεται στα επόμενα χρόνια. Φαίνεται, ότι η πιθανότητα εμφάνισης συμπτωμάτων είναι μεγαλύτερη στα νεαρά άτομα με χολολιθίαση από ότι σε άτομα μεγαλύτερα των 60 ετών. Τα δεδομένα αυτά, δεν φαίνεται να αλλά­ζουν δραματικά σε διαβητικούς αρρώστους, παρόλο που ο κίνδυνος σηπτικών επιπλοκών είναι λίγο μεγαλύτερος σε αυτούς τους αρρώστους. Γενικά, σε ετήσια βάση μόνο 1-2% των ασυμπτωματικών αρρώστων με χολολιθίαση θα εμφανί­σουν συμπτώματα ή επιπλοκές, που θα απαιτήσουν χειρουργική παρέμβαση.
Στη συμπτωματική χολολιθίαση, τα συμπτώματα προκαλούνται από τη μετα­κίνηση των λίθων στον κυστικό ή τον χοληδόχο πόρο με αποτέλεσμα την από­φραξη τους και την επακόλουθη ανάπτυξη φλεγμονής. Συνήθη συμπτώματα εί­ναι κολικός του δεξιού υποχονδρίου, πυρετός, εμετοί, ίκτερος. Τα συμπτώματα αυτά μπορεί να οφείλονται σε απόφραξη του κυστικού πόρου, οξεία χολοκυστί­τιδα, απόφραξη του χοληδόχου πόρου, χολαγγειΐτιδα και παγκρεατίτιδα.Ο πόνος "κολικός" του δεξιού υποχονδρίου είναι το χαρακτηριστικό σύ­μπτωμα της χολολιθίασης (75% των συμπτωματικών αρρώστων). Μπορεί να συ­νοδεύεται από ναυτία και έμετο. Εμφανίζεται κατά κανόνα μέσα στις 2 πρώτες ώρες μετά το φαγητό και η νυκτερινή του εμφάνιση, που ξυπνά τον άρρωστο από τον ύπνο, είναι συνήθης. Οφείλεται στις περισσότερες περιπτώσεις σε παροδική απόφραξη του κυστικού πόρου. Μπορεί να εμφανίζεται με διάφορη ένταση και εντοπίσεις, κυρίως όμως πρόκειται για έντονο πόνο του δεξιού υποχονδρίου-επιγαστρίου με επέκταση στη μεσοπλάτιο χώρα, τη δεξιά ωμοπλάτη και τον ώμο. Εμφανίζει μάλλον σταθερή ένταση και δεν έχει, κατά κανόνα, κολικοειδή χαρα­κτήρα με την έννοια του διαλείποντος πόνου. Μπορεί να διαρκεί από μερικά λεπτά μέχρι και αρκετές ώρες. Δυσπεπτικά ενοχλήματα χωρίς πόνο δεν θεωρείται ότι οφείλονται σε χολολιθίαση.Όταν η απόφραξη του κυστικού πόρου παρατείνεται, η χοληδόχος κύστη δια­τείνεται και φλεγμαίνει και ο άρρωστος εμφανίζεται με εικόνα οξείας χολοκυ­στίτιδας..Στη χολοκυστίτιδα, ο πόνος διαρκεί περισσότερο και εντοπίζεται στο δεξιό υποχόνδριο, ενώ αντικειμενικά διαπιστώνεται ευαισθησία στο δεξιό υποχόνδριο και επιγάστριο. Υποστηρίζεται, ότι διάρκεια πόνου μεγαλύτερη από 6 ώρες δη­λώνει χολοκυστίτιδα. Σημειώνεται, ότι η παρουσία πυρετού σε άρρωστο με "απλό" κολικό του δεξιού υποχονδρίου, υποδηλώνει την παρουσία χολοκυστίτιδας ή άλλης επιπλοκής.Η εμφάνιση κάποιου βαθμού λευκοκυττάρωσης και μικρής αύξησης των ηπα­τικών ενζύμων, δεν είναι ασυνήθης. Αύξηση όμως της χολερυθρίνης > 5 υποδηλώνει απόφραξη του χοληδόχου πόρου. Σε ποσοστό 5-10% των αρρώστων με οξεία χολοκυστίτιδα δεν διαπιστώνεται λίθος, που να αποφράσσει τον κυστικό πόρο.
Στο 50% περίπου αυτών των αρρώ­στων η χολοκυστίτιδα δεν ερμηνεύεται από την παρουσία άλλων παραγόντων. Οι άρρωστοι αυτοί πάσχουν από χολοκυστίτιδα μη λιθιασικής αιτιολογίας Καταστάσεις, που ενοχοποιούνται για την νόσο αυτή είναι: μετεγχειρητικά μετά από εγχείρηση που δεν αφορά τα χοληφόρα, σοβαρό τραύ­μα, εγκαύματα, ολική παρεντερική σίτιση, αγγείίτιδες, βαρύ υποκείμενο νόση­μα, σακχαρώδης διαβήτης, ασυνήθεις βακτηριακές λοιμώξεις της χοληδόχου κύστης, παράσιτα κά.Με τον όρο "ύδρωπας" εννοούμε τη διατεταμένη χοληδόχο, που παρατηρείται σε παρατεταμένη απόφραξη του κυστικού πόρου. Οφείλεται στην προοδευτική διάταση της χοληδόχου κύστης από βλέννη ή από δίίδρωμα, που προέρχεται από τα επιθηλιακά της κύτταρα. Η διατεταμένη χοληδόχος μπορεί να ψηλαφάται ως ανώδυνο σφαιρικό μόρφωμα ακόμη και στο δεξιό λαγόνιο βόθρο, ανάλογα με τη διάταση. Μπορεί να συνο­δεύεται από χρόνιο πόνο ή να είναι ασυμπτωματική. Η επιμόλυνση της χολής, κατά τη φάση της οξείας χολοκυστίτιδας ή και του ύδρωπα, με πυογόνα βακτηρίδια, έχει ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό εμπυήμα­τος της χοληδόχου. Η κλινική εικόνα είναι ανάλογη εκείνης της χολαγγείιτιδας και ο κίνδυνος ρήξης της χοληδόχου και σηψαιμίας είναι μεγά­λος.Η απόφραξη του χοληδόχου πόρου από λίθο είναι κατά κανόνα συμπτωματι­κή και εκδηλώνεται με κολικό και αύξηση της χολερυθρίνης. Η ανάπτυξη λοίμω­ξης χολαγγει'ίτιδα είναι πιθανή, οπότε εμφανίζεται πυρετός, κατά κανόνα υψη­λός, που συνοδεύεται από ρίγος και μπορεί να εξελιχθεί σε σήψη με τις γνωστές επιπλοκές. Στο 70% περίπου των αρρώστων με οξεία χολαγγει'ίτιδα παρατηρείται πόνος στο δεξιό υποχόνδριο, ίκτερος και πυρετός με ρίγος, που θεωρείται ενδεικτική της οξείας χολαγγείΐτιδας.

Θεραπευτική αντιμετώπιση
Πρέπει από την αρχή να τονισθεί, ότι η αντιμετώπιση της χολολιθίασης και των επιπλοκών της, είναι χειρουργική. Όταν αναφερόμαστε στη χοληδόχο κύ­στη, με τον όρο χειρουργική αντιμετώπιση εννοούμε και την λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή. Η λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή είναι καταξιωμένη τεχνι­κή, που έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σύγκριση με την κλασική χειρουργική, υπό την προϋπόθεση, ότι εκτελείται από έμπειρο χειρουργό και μπορεί να προτιμη­θεί σε συνηθισμένες περιπτώσεις χολολιθίασης. Οπωσδήποτε όμως, για την αντι­μετώπιση περισσότερο σύνθετων περιπτώσεων και επιπλοκών της χολολιθίασης, η κλασική χειρουργική είναι προτιμητέα.Οι ενδείξεις της χειρουργικής αντιμετώπισης της χολολιθίασης είναι, πρακτι­κά, η χολολιθίαση που προκαλεί συμπτώματα με ή χωρίς την πρόκληση διάφο­ρων επιπλοκών, καθώς και καταστάσεις που προδιαθέτουν σε επιπλοκές. Τέ­τοιες είναι η πορσελανοειδής χοληδόχος, η αδενομυωμάτωση και η χοληστερόλωση της χοληδόχου.
Οι τελευταίες δυο, όταν είναι συμπτωματικές ή συνυπάρχει και χολολιθίαση.Η αδενομυωμάτωση οφείλεται σε καλοήθη υπερπλασία του επιθηλίου της κύστης. Ακτινολογικά (χολοκυστογραφία) διαπιστώνονται ενδοτοιχωματικές προσεκβολές (πολύποδες) Η εντοπισμένη στον πυθμένα της χοληδόχου μορφή αδενομυωμάτωσης, παρέχει την εικόνα ημισφαιρικού πολυποειδούς μορφώματος τοπικά, που είναι γνωστό με τον "ατυχή" όρο "αδενομύωμα" ενώ δεν πρόκειται για νεό­πλασμα. Η χοληστερόλωση οφείλεται σε εναπόθεση κυρίως εστέρων χοληστε­ρόλης στο χόριο του τοιχώματος της κύστης, που παρέχει την εντύπωση μονήρων ή πολλαπλών χοληστερολικών λίθων στο τοίχωμα της κύστης. Στο 50% περίπου συνυπάρχουν χοληστερολικοί λίθοι, ενώ ποικιλία της χοληστερόλωσης θεωρού­νται οι "χοληστερολικοί" πολύποδες που είναι γνωστοί και με τον επίσης "ατυ­χή" όρο "θηλώματα" της χοληδόχου κύστης.
Και οι δύο αυτές καταστάσεις περιλαμβάνονται στην πράξη μεταξύ των "πολυπόδων" της χοληδό­χου κύστης.Στις ενδείξεις χολοκυστεκτομής περιλαμβάνονται από ορισμένους και οι με­γάλοι λίθοι (>2 εκ), η χολολιθίαση σε χοληδόχο με συγγενή διαμαρτία (δίλοβος χοληδόχος, κά) και ακόμη η χολολιθίαση σε άτομα ηλικίας < 50 ετών. Η δρεπανοκυτταρική αναιμία αποτελεί ένδειξη χολοκυστεκτομής. Τούτο, διότι αφενός προδιαθέτει σε λιθίαση και αφετέρου, η χολολιθίαση και η χολοκυ­στίτιδα δημιουργεί, σε τέτοιες περιπτώσεις, διαφοροδιαγνωστικά προβλήματα από τις επώδυνες κρίσεις της νόσου, και ακόμη, προδιαθέτει σε επώδυνες κρί­σεις της νόσου,Πότε είναι ο καταλληλότερος χρόνος για να χειρουργηθεί ο άρρωστος με χολολιθίαση, εκτιμάται κατά περίπτωση.
Τονίζεται πάντως, ότι μόνο σε πολύ επιλεγμένες περιπτώσεις συμπτωματικής χολολιθίασης μπορεί να επιχειρηθεί τελικά μή χειρουργική αντιμετώπιση Σε οξεία χολοκυστίτιδα η αντιμετώπιση είναι η χολοκυστεκτομή. Στην πράξη όμως, σπάνια επιχειρείται άμεσα. Απαιτείται λοιπόν και συντηρητική, καταρ­χήν, αντιμετώπιση, που περιλαμβάνει εκτός από τα παυσίπονα, την παρεντερική ενυδάτωση και την διόρθωση τυχόν ηλεκτρολυτικών διαταραχών, καθώς και την παρεντερική χορήγηση κατάλληλων αντιβιοτικών. Όπως αναφέρθηκε, θεραπεία είναι η χολοκυστεκτομή, που πρέπει να πραγ­ματοποιείται το συντομότερο δυνατόν μετά τη σταθεροποίηση του αρρώστου. Μπορεί να απαιτηθεί χολοκυστεκτομή εντός των πρώτων 24ώρων, εφόσον η χο­λοκυστίτιδα δεν υποχωρεί συντηρητικά. Πάντως, σε ποσοστό μέχρι και 30% τα συμπτώματα υποχωρούν σε 2-7 ημέρες από την εισαγωγή στο νοσοκομείο. Ακό­μη και επείγουσα χολοκυστεκτομή ή χολοκυστοστομία μπορεί να απαιτηθεί, όταν εμφανιστούν ή υποψιαζόμαστε την ύπαρξη επιπλοκών όπως εμπυήματος ή διάτρησης.
Σε άτομα < 60 ετών, αναφέρεται θνητότητα περίπου 3% σε επείγουσα χολοκυστεκτομή και περί το 0.5% σε προγραμματισμένη.Σε περιπτώσεις χολαγγείίτιδας απαιτείται συνδυασμός έντονης συντηρητικής και χειρουργικής αντιμετώπισης. Χορηγούνται ισχυρά αντιβιοτικά, ο άρριοστος ενυδατώνεται ενδοφλεβίως και οι χειρουργοί είναι σε ετοιμότητα Εφόσον η κατάσταση δεν ελεγχθεί συντηρητικά (30% περίπου των αρρώστων), απαιτείται άμεση "αποσυμφόρηση" των χοληφόρων, πράγμα που μπορεί να επι­τευχθεί ενδοσκοπικά ή χειρουργικά. Η χειρουργική αντιμετοοπιση περιλαμβάνει χολοκυστεκτομή, άν υπάρχει χοληδόχος, και διερεύνηση του χοληδόχου πόρου με τοποθέτηση σωλήνα Τ. Η ενδοσκοπική αντιμετώπιση περιλαμβάνει την σφιγκτηροτομή και την αφαίρεση του ενσφηνωθέντος λίθου, ή την τοποθέτηση ρινοχολικού καθετήρα.Άλλος τρόπος αποσυμφόρησης είναι, η με ακτινολογικό έλεγχο διαδερματική διηπατική παροχέτευση.

Συντηρητική αντιμετώπιση χολολιθίασης
Σε πολύ επιλεγμένα περιστατικά, που υπολογίζονται στο 10% των αρρώστων, μπορεί να επιχειρηθεί συντηρητική αντιμετώπιση. Υποψήφιοι για συντηρητική θεραπεία, είναι:
1. Οι άρρωστοι που πρέπει αλλά δεν μπορούν να χειρουργηθούν για κάποιο σοβαρό λόγο.
2. Οι άρρωστοι που είναι σε μεγάλο κίνδυνο να αναπτύξουν συμπτωματική χολολιθίαση (κυρίως άρρωστοι που επιδιώκουν ταχεία απώλεια βάρους ή άρρω­στοι σε μακροχρόνια παρεντερική θρέψη ).
3. Οι άρρωστοι με υποτροπιάζουσα λιθίαση μετά από χολοκυστεκτομή. Παρόλο, που η συντηρητική αντιμετώπιση μπορεί να γίνει ή φαρμακευτικά ή με υπέρηχους ή με συνδυασμό φαρμάκων και υπέρηχων, στην πράξη εννοούμε τη φαρμακευτική μόνο αντιμετώπιση με την από του στόματος χορήγηση χολι­κών οξέων.Σήμερα στην πράξη χορηγείται μόνο το Ουρσο-δεοξυχολικό-Οξύ Απαραίτητες προϋποθέσεις της φαρμακευτικής θεραπείας είναι η διαπίστω­ση της ακτινοδιαβατότητας των λίθων στοιχείο της χοληστερολικής σύνθεσης τους, της λειτουργικότητας της χοληδόχου κύστης και της διαβατότητας του κυ­στικού πόρου.
Παρά τις νεότερες απεικονιστικές μεθόδους (υπέρηχοι) και τα αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα τους, η διαβατότητα του κυστικού πόρου διαπιστώνεται με χολοκυστογραφία Η σκιαγράφηση της κύστης αποκλείει την απόφραξη του κυστικού πόρου. Με την ίδια μέθοδο μπορεί επίσης να διαπιστωθεί και η παρουσία μικρών, μετακινούμενων χολόλιθων, που διέφυγαν από τον υπερηχογραφικό έλεγχο και η αδενομυωμάτωση ή χοληστερόλωση της χοληδόχου κύστης..Η εξωσωματική λιθοτριψία με υπέρηχους είναι μία τεχνική, που εφαρμόζεται σε συνδυασμό με χορήγηση χολικοόν οξέων, κυρίως για τη διάλυση μονήρων χολόλιθων, τόσο της λειτουρ­γούσας χοληδόχου κύστης όσο και του χοληδόχου πόρου.
Οι λίθοι θρυμματίζο­νται με τους υπέρηχους και διαλύονται στη συνέχεια ευκολότερα με τα χολικά. Αναφέρονται ποσοστά επιτυχούς διάλυσης 40-50% σε 6 μήνες για λίθους <3 εκ. Σε πολλαπλή λιθίαση τα αποτελέσματα είναι πτωχά. Οπωσδήποτε, η μέθοδος έχει ευνόητα πλεονεκτήματα αλλά το ποσοστό υποτροπής είναι και εδώ υψηλό εφόσον διακοπεί η λήψη χολικών.

Αλλες επιπλοκές από τη χοληδόχο κύστη
Τονίζεται από την αρχή, ότι για τις παρακάτω καταστάσεις η αντιμετώπιση είναι χειρουργική. Χρόνια χολοκυστίτιδα. Είναι η χρόνια φλεγμονή της χοληδόχου κύστης, συνήθως αποτέλεσμα κρί­σεων οξείας χολοκυστίτιδας, σε αρρώστους, κατά κανόνα, με χολολιθίαση. Στο 25% τουλάχιστον αυτών των αρρώστων απομονώνονται μικρόβια. Μπορεί να διατρέχει ασυμπτωματικά για χρόνια ή να εκδηλωθεί ως οξεία χολοκυστίτιδα ή με κάποια επιπλοκή. Γάγγραινα και διάτρηση της χοληδόχου.Σχηματισμό συριγγίων.Πορσελανοειδής χοληδόχος.