Μπορούν να εμφανιστούν σε όλο το μήκος του γαστρεντερικού συστήματος, όμως η πιο κοινή τους θέση είναι στον στόμαχο (45-60%) –όπου αποτελούν το 1-3% των όγκων του στομάχου, στο λεπτό έντερο (30%) και τέλος στον οισοφάγο (5%) και το παχύ έντερο (5-10%). Πολύ σπάνια μπορεί να εμφανιστούν στο μεσεντέριο, στο περιτόναιο, στο επίπλουν, στην χοληδόχο κύστη, στο πάγκρεας, στο ήπαρ και στην ουροδόχο κύστη. Αυτοί οι όγκοι, οι οποίοι εμφανίζονται εκτός του γαστρεντερικού συστήματος ονομάζονται εξωγαστρεντερικοί στρωματικοί όγκοι (Extra-GastrointestinalStromalTumor – EGIST). Όλοι οι στρωματικοί όγκοι δεν είναι αναγκαστικά κακοήθεις, αν και θεωρούνται ως δυνητικά κακοήθεις. Συγκεκριμένα όγκοι μεγέθους μικρότερου των 2cm θεωρούνται ότι συμπεριφέρονται ως καλοήθεις όγκοι, ενώ πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι όγκοι με μέγεθος μεγαλύτερο των 5cm συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο για κακοήθεια. Οι στρωματικοί όγκοι εμφανίζονται σαν μονήρεις βλάβες, αλλά σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να εμφανίζονται ως πολλαπλές βλάβες. Μπορεί να αναπτύσσονται ενδοαυλικά ή εξωαυλικά προς γειτονικές δομές. Στις περιπτώσεις που αναπτύσσονται εξωαυλικά, οι ασθενείς προσέρχονται αργά στην πορεία της νόσου καθώς τα συμπτώματα είναι αμβλυχρά. Οι στρωματικοί όγκοι μπορούν να δώσουν μεταστάσεις, κυρίως αιματογενώς, με τις πιο κοινές θέσεις να είναι το ήπαρ και το περιτόναιο. Οι λεμφογενείς μεταστάσεις είναι σπάνιες (0-8%). Oι Στρωματικοί όγκοι του Στομάχου ανήκουν στην ευρύτερη ομάδα των στρωματικών όγκων του πεπτικού συτήματος ( GastrointestinalStromaTumors , G.I.S.T.) και αποτελούν από τους συχνοτερα συναντώμενους όγκους της κατηγορίας αυτής. Σε σχέση βέβαια με το σύνολο των όγκων του στομάχου είναι σπάνιοι με κύριο εκπρόσωπό τους το λειομύωμα. Οι στρωματικοί όγκοι του στομάχου εμφανιζουν όλως ιδιαίτερη βιολογική συμπεριφορά , που χαρακτηρίζεται από ήπια κακοήθεια με τάση μόνον τοπικής επέκτασης, ενδεχόμενης διήθησης παρακειμένων οργάνων, χωρίς συμμετοχή λεμφαδένων επιχωρίων ή απομεμακρυσμένων. Η συμπτωματολογία τους περιορίζεται σε εκδηλώσεις αιμορραγίας ανωτέρω πεπτικού εφόσον ο όγκος αναπτύσσεται ενδοαυλικά, η σπανιώτερα σε ενοχλήματα από πίεση-διήθηση παρακειμένων οργάνων όταν ο όγκος αναπτύσσεται εξωαυλικά. Η χειρουργική εκτομή αποτελεί τη θεραπεία εκλογής σε εξαιρέσιμους όγκους. Παρά την ήπια βιολογική συμπεριφορά των στρωματικών όγκων του στομάχου 40-90% εξ αυτών παρουσιάζουν υποτροπή ή μεταστάσεις σε παρακείμενα όργανα. Η διαβάθμιση της επιθετικότητας του όγκου εξαρτάται από το μέγεθος του, την μιτωτική δραστηριότητα, και την μετάλλαξη του γονιδίου Η θεραπευτική αντιμετώπιση ασθενών με στρωματικό όγκο στομάχου πρέπει να περιλαμβάνει προσπάθεια προεγχειρητικής ιστολογικής τεκμηριωσης της ταυτότητος του όγκου καθώς και του βαθμού κακοηθείας του, την απόφαση για κλασσική ή λαπαροσκοπική επέμβαση ( ενδοαυλικός ή εξωαυλικός όγκος), εκτίμηση της έκτασης της γαστρεκτομής, καθώς και την ανάγκη χρήσης αναστολέων κινάσης της τυροσίνης προ- ή μετεγχειρητικά κατα περίπτωση.

ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ                                                                                      

Οι στρωματικοί όγκοι αποτελούν το 1% των όγκων του γαστρεντερικού συστήματος. Στην πλειονότητα τους εμφανίζονται σε ενήλικες άνω των 40 ετών, με την μέση ηλικία να βρίσκεται στα 63 έτη. Δεν υπάρχει διαφορά στην επίπτωση μεταξύ των φύλων, αν και μία μελέτη έχει δείξει ελαφρά υπεροχή των αντρών.

Οι στρωματικοί όγκοι δίνουν συμπτώματα στο 70% των περιπτώσεων. Τα συμπτώματα σχετίζονται με την ύπαρξη μιας μάζας ή με αιμορραγία. Η πλειονότητα των ασθενών προσέρχονται με άτυπα συμπτώματα όπως ναυτία, έμετος, κοιλιακή δυσφορία, πρώιμο αίσθημα κορεσμού και απώλεια βάρους. Ανάλογα με την εντόπιση του όγκου υπάρχουν και πιο ειδικά συμπτώματα όπως δυσφαγία, εάν εντοπίζεται στον οισοφάγο, απόφραξη χοληφόρων, εάν εμφανίζεται κοντά στο φύμα του Vater ή ακόμα και συμπτώματα εγκολεασμού, εάν εμφανίζεται στο λεπτό έντερο. Οι στρωματικοί όγκοι πολύ σπάνια δίνουν λεμφογενείς μεταστάσεις. Συνήθως μεθίστανται αιματογενώς και οι συνήθεις θέσεις είναι το ήπαρ, το περιτόναιο και το επίπλουν. Οι στρωματικοί όγκοι του ορθού μεθίστανται πιο συχνά στον πνεύμονα. Άλλος τρόπος μετάστασης είναι μέσω των κυττάρων που αποπίπτουν μέσα στην περιτοναϊκή κοιλότητα. Ένας στρωματικός όγκος πρέπει να διαφοροδιαγνωσθεί από ένα λειομύωμα, ένα σάρκωμα, ένα λίπωμα, ένα σβάννωμα και ένα αδενοκαρκίνωμα.

H παρακολούθηση των ασθενών μετά την θεραπεία που συνήθως είναι η χειρουργική εκτομή του όγκου είναι απαραίτητη καθώς οι στρωματικοί όγκοι έχουν ένα απρόβλεπτο χαρακτήρα είτε είναι καλοήθεις είτε κακοήθεις. Επειδή η πλειοψηφία τείνει να υποτροπιάζει μέσα στα πρώτα 3-5 έτη, το followup είναι αναγκαίο για αυτό τουλάχιστον το διάστημα και θα πρέπει να περιλαμβάνει:

Κλινική εξέταση κάθε 3-4 μήνες για 2 χρόνια, κάθε 6 μήνες για τα επόμενα 2 χρόνια και στη συνέχεια μία φορά το χρόνο

Οισοφαγογαστροσκόπηση στους 6 μήνες και 1 χρόνο μετά την επέμβαση και στη συνέχεια μία φορά στα 2 χρόνια.

Αξονική τομογραφία κοιλίας και πυέλου κάθε 3-6 μήνες για τα πρώτα 3-5 έτη, και στη συνέχεια κάθε χρόνο.

Ακτινογραφία θώρακος και εξετάσεις αίματος μία φορά το χρόνο.

ασθενείς με ήπια ή καθόλου συμπτώματα , ήπια ή μέτρια αύξηση των τρανσαμινασών και με αβέβαιη πρόγνωση. Η χρόνια ηπατίτιδα C κάνει κίρρωση , ηπατική ανεπάρκεια και Ο ιός της ηπατίτιδας C είναι από τους κυριότερους παράγοντες της χρόνιας ηπατικής νόσου. Αποτελεί περίπου το 15% της οξείας ηπατίτιδας, το 70% της χρόνιας ηπατίτιδας και το 50% της κίρρωσης του ήπατος, της ηπατικής ανεπάρκειας και του καρκίνου του ήπατος. Η χρόνια ηπατίτιδα C ποικίλει όσο αφορά την πορεία και την συμπεριφορά της. Στην μία μεριά είναι ασθενείς χωρίς συμπτώματα και ευρήματα και με φυσιολογικές τρανσαμινάσες. Η βιοψία του ήπατος δείχνει βέβαια ότι υπάρχει χρόνια φλεγμονή αλλά αυτή είναι ήπια και με καλή πρόγνωση. Στην άλλη μεριά είναι ασθενείς με σοβαρή ηπατίτιδα C που έχουν συμπτώματα , HCV-RNA στο αίμα, αυξημένες τρανασαμινάσες και οι οποίοι τελικά θα αναπτύξουν κίρρωση και ηπατική ανεπάρκεια. Ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα είναι πολλοί καρκίνο του ήπατος. Η έρευνα έχει δείξει ότι ένα 20% των ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα C θα κάνουν κίρρωση ήπατος μέσα σε 10-20 έτη ένα πολύ μικρό ποσοστό θα κάμει καρκίνο.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ;
Η θεραπεία για την χρόνια ηπατίτιδα C έχει εξελιχτεί από τότε που για 1η πρώτη φορά εδώ και 10 έτη χρησιμοποιήθηκε η ιντερφερόνη. Σήμερα πλέον ενδείκνυται η συνδυασμένη θεραπεία πεγκυλιωμένης α ιντερφερόνης και ριβαμπιρίνης για 24 ή 48 εβδομάδες

Τα συνήθη συμπτώματά της είναι: βάρος στο στομάχι, φούσκωμα, πόνος στο στομάχι, ναυτία, άσχημη γεύση, ξινίλες, ρεψίματα, κάποιες φορές διάρροια, πονοκέφαλος, πόνο στα κάτω άκρα (από τα γόνατα και κάτω), τοξιναιμία, αδυναμία, ατονία, καούρες.

ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΕΥΕΡΕΘΙΣΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ (ΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΟΛΙΤΙΔΑ)ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ?
Το σύνδρομο του ευερεθίστου εντέρου συγκαταλέγεται στην ευρύτερη ομάδα των λειτουργικών διαταραχών. Χαρακτηρίζεται από συμπτώματα κοιλιακού πόνου ή κοιλιακής δυσφορίας και διαταραχές στις κενώσεις. Είναι ιδιαίτερα συχνό και συνδυάζεται με σημαντικό επηρεασμό της ποιότητας ζωής των ασθενών.Τι φταίει?